سیب‌ها را بعد از شستن، با چاقو از وسط نصف کرده یا چند تکه کنید. هسته آنها را خارج کنید.سپس آنها را در یک دبّه پلاستیکی بریزید تا پُر شود و درب آن را کیسه نایلونی گذاشته و محکم درب آن را ببندید. سپس هـر ۳-۲ روز یک بار، درب ظرف را باز کنید و اگر سیب‌ها پایین رفته بود، مجدداً روی آن تکه‌های سیب را بریزید. چون بعد از چند روز سیب‌ها در ظرف پایین می‌روند و در ته آن جمع می شوند. این کار را تا چندین مدت ادامه دهید تا جایی که دیگر سیب‌ها ته ظرف نروند و کاملاً دبّه را پر کرده باشند.

بعد از آن کیسه نایلونی را محکم سر ظرف کشیده و درب آن را محکم ببندید تا هوا وارد نشود. سپس دبّه ی محتوی سیب ها را در یک مکان گرم مثل اتاق یا گوشه آشپزخانه قرار دهید و یک پارچه ضخیم هم روی آن بکشید تا جایش کاملا گرم باشد، زیرا هر چقدر مکان ظرف محتوی سیب ها گرم تر باشد،سرکه بهتری به دست می آید.

 نکته

فقط توجه داشته باشید که اصلا نباید روی سیب ها آب اضافه کنید، بلکه خود سیب ها به مرور تبدیل به سرکه می شوند.

بعد از حدود یک سال سرکه سیب کاملاً جا می‌افتد. بعد از این مدت سیب‌ها را از ظرف خارج کرده و کاملاً له کنید. بعد سیب‌های له شده را در یک کیسه پارچه‌ای (مثل جنس ژرسه) بریزید و کیسه را در یک آبکش قرار دهید و روی کیسه یک جسم سنگین مثل سنگ قرار دهید تا آن را فشار دهد. آبکش محتوی کیسه پارچه‌ای را روی یک قابلمه یا ظرف گودی قرار دهید تا سرکه به تدریج در ظرف جمع شود. بعد از چند روز کاملاً سرکه سیب از تفاله‌ی آن جدا می‌شود.

یک مایع شفاف روی سرکه قرار می‌گیرد و یک مایع تقریباً کدر در ته ظرف. البته هر دو مایع قابل خوردن و مصرف هستند و علت کدر بودن سرکه‌ی ته ظرف، مخلوط بودن عصاره سیب با آن است.